Gebied: Pakistan, India, Sri Lanka, Bangladesh en Nepal (Centraal Azië)

Lengte : max. 130 cm (mannetjes zijn kleiner 100 cm)

Voedsel: muizen en jonge ratten, hagedissen en zelfs insecten.

Nederlandse naam: Helena prachtslang of Indische prachtslang

Deze soort heeft zijn naam te danken aan zijn uiterlijk. Deze slang is genoemd naar de prachtige Helena, een mytisch figuur uit de Griekse Oudheid. De Helena prachtslang leeft aan de randen van regenwouden, rijstvelden en weide gronden, vaak in de buurt van water. Deze soort is te vinden op de grond maar ook vaak in bomen en struiken. De prachtige schutkleur beschermt de slang tegen belagers.

Er zijn twee ondersoorten. De Coelognathus helena helena en de Coelognathus helena monticollaris. Wat het uiterlijk betreft zijn ze een beetje verschillend. Meestal wordt de Coelognathus helena helena in gevangenschap gehouden, van de monticollaris zijn minder 'terrariumexemplaren' bekend. Er zijn echter nog geen verschillende kleurslagen bekend. (info Julian Thibaudier). Ook is er enige gelijkenis met de Coelognathuis radiata. Deze slang is echter een stuk groter en pittiger. Ze verschillen ook iets van kleur.

Verzorging: Het dier stelt geen bijzonder eisen. De temperatuur is overdag rond de 28-30 graden en daalt ‘s nacht tot 20 graden. Als bodemsubstraat gebruik ik houtvezel. Een middelgroot terrarium voldoet in verband met hun grootte. Je kunt wat kunstplantjes gebruiken of een stukje kienhout. Een klein waterbakje maakt het geheel compleet. Deze dieren zijn niet moeilijk om in een terrarium te houden.

Voortplanting: Deze slangen kennen geen winterrust. Het verschil aan daglengte en lichtintensiteit kan het vrouwtje afremmen. Ze kunnen het gehele jaar door eieren leggen. Ze leggen tot maximaal 10/12 eieren per keer. Na het eier leggen moet het vrouwtje wel direct goed worden gevoerd omdat ze waarschijnlijk 2 maanden later weer eieren legt. Het uitbroeden geschiedt op/in vochtig vermiculite. De incubatietijd is 56 dagen bij 28/29 graden. De jongen zijn erg klein en soms lastig aan het eten te krijgen. Ze willen dan geen babymuizen maar je kunt ze op gang krijgen door stukjes muizenstaarten te voeren. Later stappen ze wel over naar muizen. Jonge dieren kunnen agressief overkomen en bij benadering een aanvalshouding aannemen. Vaak alleen maar om te dreigen. Dit verdwijnt naarmate de dieren ouder worden. Bij volwassen dieren zie je het af en toe als ze zich bedreigd voelen.